της Πηνελόπης Τούτση
“Ο θάνατος μιας μητέρας δεν μπορεί να μετρηθεί με άλλες απώλειες, είναι μια αργή μεταμόρφωση της ύπαρξης μας.Η σιωπηλή αρχή ενός τέλους που αρχίζει όπως η ζωή κάποτε: με το κλάμα ενός μωρού.Η μητέρα μου, ο πρώτος κόσμος, ο ιερός φορέας του πρώτου παλμού μου, το πρώτο καταφύγιο της ψυχής μου.Με δημιούργησε μέσα της, οστά από τα οστά της, αίμα από το αίμα της, ψυχή από την ψυχή της.
Το σώμα μου είναι μια προέκταση δική της, η ζωή μου είναι η συνέχεια της.Όταν φύγει, κάτι αιώνιο μαραίνεται, κάτι ουσιώδες, κάτι αναντικατάστατο.
Δεν είναι απλά μια θλίψη, είναι το τελειωτικό κόψιμο του αοράτου ομφάλιου λώρου και ακολουθεί η “ορφάνια”. Όσο χρονών και να είσαι νιώθεις ορφανό.Πάλεψα να την κρατήσω ζωντανή, να καθυστερήσω τη στιγμή. Ένιωθα κάθε της ανάσα, έμενα άγρυπνη λες και με την αγρύπνια μου, “φυλάγοντας την απ’ τον χάρο” θα μπορούσα να διαπραγματευτώ με την μοίρα.
Να την κρατήσω ακόμα λίγο, να ακούσω τον ψίθυρο της φωνής της.Σε αυτές τις δανεικές ώρες που μας επέτρεψε η μοίρα, της είπα τα πάντα. Άνοιξα την ψυχή μου, της εξομολογήθηκα τα πάντα: ενοχές, τύψεις, πληγές. Την αγάπη μου. Ακόμα και τώρα στα στερνά της είναι το καταφύγιο μου.Μα το πιο σημαντικό που της είπα είναι ότι είμαι ευγνώμων που με γέννησε, που είμαι ζωντανή, που είμαι το παιδί της και ότι η ζωή μου είναι το πιο ωραίο δώρο που μου έχει κάνει.Την ευχαρίστησα για όλο μου το είναι, γονατιστή με ευλάβεια και τόση αγάπη.
Την αποχαιρέτησα με μια υπόσχεση. Ότι αυτό το μικρό παιδί μέσα μου που αφήνει ορφανό πίσω της, θα το προσέχω, θα το φροντίζω και θα το αγαπώ. Θα συνεχίσω να ζω το θαύμα της ζωής που μου δώρισε.”-Άγνωστη–
Απόσπασμα απ’ την συλλογή “Το Εμβατήριο του Ωκεανού” – Γιάννης Ρίτσος- (έτος 1940)
Διαβάστε άρθρο του BBC με κλικ (εδώ) Anna Jarvis: Η γυναίκα που μετάνιωσε που δημιούργησε τη Γιορτή της Μητέρας
Το σύνθημά της για την Ημέρα της Μητέρας ήταν “Για τη καλύτερη μητέρα που έζησε ποτέ. Τη μητέρα σου”.
