του Βαγγέλη Σπανού
Τα καλαμάρια γέννησαν και φέτος τα αυγά τους στη Σαλαμίνα και την Παρασκευή 8/3 είδα μία μεγάλη και μία μικρότερη “αρμαθιά”, δεμένες σε μία σημαδούρα.
Τόσο σφιχτά, που δεν σπάνε ούτε με τον πιο δυνατό βοριά, ενώ είναι και προστατευμένα σε αυτό το σκληρό άσπρο περίβλημα από επίδοξους θηρευτές στα κρυστάλλινα νερά.
Ο τρόπος που δένει το καλαμάρι τα αυγά του σε σημαδούρες αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς τα θαλάσσια πλάσματα αξιοποιούν κατασκευές και αντικείμενα που φτιάχνει ο άνθρωπος.
Κάτι ανάλογο έκανε κι ένας χάνος που κολυμπούσε εκεί κοντά και κρυβόταν στο εσωτερικό ενός ελαστικού από αυτοκίνητο, όταν διαισθανόταν τον παραμικρό κίνδυνο στον βυθό.
Αλλά κι ένα παπαγαλάκι ή αλλιώς κατσούλα είχε βρει καταφύγιο στο σκουριασμένο στόμιο ενός βαρελιού, θαμμένου στην άμμο του πυθμένα. Το συγκεκριμένο είδος ψαριού, βέβαια, θάβεται και το ίδιο στην άμμο, αν χρειαστεί.
Αντίθετα, η πέρκα, που μοιάζει με τον χάνο, αλλά έχει πιο έντονες καφέ ραβδώσεις χρειάζεται κάποια κρυψώνα και για αυτό προτιμά σημεία με βράχια, ενώ ο γύλος, αυτό το μακρόστενο ψάρι είναι παντός… βυθού.
Γενικά τα πετρόψαρα ποντάρουν στο καμουφλάζ και συχνά γίνονται ένα με τον βραχώδη πυθμένα, ενώ τα άσπρα ψάρια (σαργοί, τσιπούρες, μουρμούρες, σάλπες, μελανούρια) στηρίζονται στην ταχύτητα.
Όπως και τα κεφαλόπουλα στην τελευταία φωτογραφία, που μόλις που διακρίνονται, καθώς δεν τα προλαβαίνει ούτε ο φακός της υποβρύχιας μηχανής. καθώς εξαφανίζονται αστραπιαία κατά μήκος της ακτής
